Dinsdag 1 februari 2022
Rond half elf treffen we elkaar in hotel Landgoed Ehzerwold: Marja, Jet, Joop, Bertien, Piet, Ans, Carolien, Marijke en Saskia. Bij de receptie meteen boter bij de vis en dat kost even tijd.
Het hotel is in 1911 gebouwd als ziekenhuis en heeft van 1920-1993 dienst gedaan als sanatorium. Pas in 1998 werd het een hotel, met een grote serre aangebouwd tegen de hal waar de ligstoelen van de TBC-patienten hebben gestaan. In de serre zijn twee ronde tafels voor ons gereserveerd en we worden met koffie/thee welkom geheten. De hotelkamers zijn gesitueerd in een bijgebouw.
Na een uurtje vertrekken we voor onze eerste wandeling, aan de zuidkant van de Berkel. Het miezert bijna constant en het wordt een baggertocht over het graspad langs de oever. Bij de Besselinkvonder staat een schuilhut waar we onze meegebrachte lunchpakketten aanspreken.
We staan dan voor de keus om via de kortste weg over Almen naar het hotel te lopen of door het bos naar het Twentekanaal en via een omweg terug. Uiteindelijk stellen we de beslissing uit, we kiezen voor een tweede pauze bij De Hoofdige Boer in Almen, zodat we weer wat kunnen opwarmen. Als dat is gelukt opteert niemand voor de kortste weg en dus lopen we Almen uit zoals we zijn binnengekomen, op weg naar het bos. Bij het verlaten van het restaurant lopen we nog aan tegen Raijmond Witten, die met vrienden zit te lunchen. Over een week zit hij er weer, als de volgende groep dezelfde wandeling maakt.
Als we bij het kanaal aankomen, zien we rechts in de verte de Ehzerbrug al liggen. Dat geeft aanleiding voor speculaties over de afstand, de schattingen liggen tussen de 1 en 3 km. Het verlossende woord komt van Bertien: zij is opgegroeid in een veenkolonie waar de percelen 1 km lang waren en op grond daarvan zegt ze dat het meer dan een kilometer is, maar minder dan anderhalve. Thuis opgemeten: het is 1,25 km.
In het hotel halen we onze bagage uit de ruimte waar we die vanmorgen konden achterlaten en nemen we intrek in onze kamers. Wat later komen we bij elkaar voor een aperatief en om half zeven gaan we aan tafel. Er is zo veel te kiezen bij het dinerbuffet, dat we vrijwel allemaal te veel eten.
Woensdag 2 februari 2022
Met auto’s naar het centrum van Lochem en tegen tien uur aan de wandel. Er werd wat beter weer verwacht dan gisteren, maar we hebben niet kunnen voorzien dat het contrast zó groot zou zijn: een zonnige lentedag begin februari.
Via de ‘Markt’ lopen we naar de Berkel en die volgen we tegen de stroomrichting naar het ZO. Na de Politieschool neemt hij een bocht naar het ONO en wij blijven langs de oever tot aan de Wengersteeg. Daar splitst de groep, een deel neemt de weg naar Zwiep en de overigen lopen door de velden van De Wenge. Uiteindelijk is er niet veel tijdsverschil bij aankomst in Zwiep in restaurant De Witte Wieven, waar we koffiedrinken.
Na de rustpauze komt een klim aan de oostkant van de Lochemer berg en een afdaling langs de Witte Wijvenkuil en dan beginnen we aan onze tweede klim, de Kalenberg bij Barchem. Deze ‘berg’ is met z’n top van 46,5 m. een meter lager dan de Lochemse.
Voor de lunch zijn tafels gereserveerd in het Woodbrooke hotel, aan de voet van de Kale berg (beide spellingen komen voor).
Witte Wijvenkuil Woodbrooke hotel in ander jaargetijde
We kunnen er weer even tegen en dat mag ook wel, want er volgen nog twee klimmen. De eerste is een westelijker deel van de Lochemer berg, omhoog naar de Belvédère. Daar staan gelukkig bankjes om uit te puffen en dan merkt Jet opeens dat ze geen rugzak draagt. Die is bij de Woodbrookers achtergebleven en wordt later met de auto opgehaald.
op naar de Lochemer berg de belvédère
En als je dan weer bent afgedaald komt vlak voor Lochem nog de Paaschberg, de laagste van de drie.
Tegen vieren zijn we weer terug bij de auto’s. Deze tocht van 18 km met z’n klimmetjes is ons allemaal geweldig meegevallen.
Donderdag 3 februari 2022
Om half tien zit alle bagage in de auto’s en lopen we van de parkeerplaats rechtstreeks naar het bruggetje over de Berkel, het Klein Dochterensche Veld in. Het is een grijze dag, maar het blijft gelukkig droog. Na een dik uur zijn we al bij zorgboerderij Heidepol, waar een rustpunt is met koffie en thee en drie jonge katjes.
een van de katjes zit rechts onder de stoel
Over het Warkensche Veld in de richting van Warnsveld komen we bij het landgoed ’t Waliën van Natuurmonumenten. We laten het huis rechts liggen en duiken na de landschapstuin weer het bos in.
’t Waliën
De route voert ons in min of meer noordelijke richting en we stoppen nog even om een kleinigheidje te eten voordat we het pad in slaan dat uiteindelijk weer uitkomt bij de Besselinkvonder over de Berkel.
Carolien werd koud van het zitten.
Over de Besselinkvonder lopen we nu langs de noordelijke Berkeloever, waardoor we op een andere manier Almen binnenkomen dan eergisteren. Bij de Hoofdige Boer hoeven we niet opnieuw onze QR-code te laten controleren, ze kennen ons nog.
Na de lunch komen we langs een stukje van een oude Berkelarm. De Berkel zelf is sinds 2017 ook weer bochtiger uitgegraven, maar dit stukje ligt verder weg, noordelijk van de Dorpsstraat.
Door het open veld komen we uit bij drie reeën en daarna bereiken we langs de Ehzer Allee en de Hogenkampsweg het hotel.
Het was ook vandaag weer een mooie wandeling en daarmee een goede afsluiting van drie in alle opzichten geslaagde dagen.